Excentrieke emoties in een jarenvijftighuis

Antiquair Bie Baert heeft lak aan het traditionele hokjesdenken. “Als een object mij raakt, mijn emoties triggert, dan koop ik het.” Haar interieur is dan ook een blauwdruk van haar eigen excentrieke stijl.

Van hobby naar beroep

Antiek en Bie vormen een onlosmakelijke combinatie. Al bijna een kwarteeuw is het geleden dat ze van haar hobby haar beroep heeft kunnen maken. In eerste instantie kleinschalig op gespecialiseerde beurzen, later met een eigen winkel in Antwerpen (BE). Gaandeweg begon ze de meerwaarde van dat winkelpand echter in vraag te stellen. “Waarom zou ik daar wachten tot er iemand langskomt als ik geïnteresseerden net zo goed gezellig bij mij thuis kan ontvangen? Rustig praten met mensen over wat ze willen, samen met architecten plannen overlopen, klanten verschillende kamers laten zien … De tijd die daarnaast overblijft, kan ik gebruiken om op pad te gaan, want dat is wat ik het liefst doe.”

Fantastische vloer

Bie ging op zoek naar een pand waar ze wonen en werken kon combineren. Dat vond ze aan het einde van een doodlopende straat in het Antwerpse Brecht. Het duurde echter nog een hele tijd voor het jarenvijftighuis zijn huidige vorm kreeg. “Het was vrij klein en er was heel wat werk aan”, herinnert Bie zich. “Ik heb het dan ook volledig laten verbouwen en uitbreiden om zoveel mogelijk ruimte te creëren.” Een van de eerste nieuwigheden die ze op de kop tikte voor haar huis, was de vloer die vandaag in de eetkamer en op een deel van de eerste verdieping ligt. “De plannen waren nog niet af toen ik die vloer kocht.”, vertelt ze. “Ik ontdekte hem toevallig op een antiekmarkt in Zuid-Frankrijk en vond hem meteen fantastisch: vier meter lange planken, op die breedte, uniek. Ik wist op dat moment nog niet hoeveel vierkante meters ik nodig had, maar ik kón die vloer gewoon niet laten liggen. Uiteindelijk waren er na de plaatsing amper twee latjes over. De vloer leek wel gemaakt voor dit pand.”

Gekke elementen

De vloer is een voorbeeld van hoe Bie dingen eerder op gevoel dan met een weldoordacht plan koopt. “Soms koop ik iets met een bepaalde klant in mijn achterhoofd, maar meestal omdat ik het echt zelf wil. Een object moet mij aanspreken en boeien, anders komt het mijn huis niet binnen. Of dat dan iets zeventiende-eeuws is of een hedendaags stuk, is bijzaak. Een abstract kunstwerk in combinatie met een achttiende-eeuwse commode, dat kan in mijn ogen perfect. Sommigen noemen die combinaties eclectisch, maar dat is een term waar ik niet zo van hou. Ik bestempel het eerder als mijn eigen, excentrieke stijl. Ik ben iemand die graag speelt met stoffen en objecten, net als een kind. Ja, dat levert soms gekke elementen op, zoals een roze olifant bij de haard, een koperkleurige salontafel of een hanglamp die doet denken aan een ufo. Maar dat is nu eenmaal wie ik ben. 

Verrassende materialen

De minder voor de hand liggende combinaties beperken zich niet alleen tot de losse meubels en decoraties die Bie in huis haalt. De keuken is daar een uitstekend voorbeeld van. “De bladen van Belgisch hardsteen zijn niet zo uniek, maar in plaats van het klassieke eikenhout koos ik voor koper. Zelfs de koelkast is ermee aangekleed. Het is een heerlijk warm materiaal met prachtige kleurschakeringen.” Een andere blikvanger is de trap die de eerste en de tweede verdieping met elkaar verbindt. “Dat was ook weer een object dat ik gekocht had louter omdat ik het mooi vond. De trap bleek hier echter op geen enkele manier binnen te kunnen, en dus hebben we die volledig moeten ontmantelen en nadien stukje voor stukje weer opbouwen.” De aangehaalde voorbeelden zijn slechts een kleine greep, want eigenlijk is heel het interieur van Bie een aaneenschakeling van verrassingen.

Leven voor zoeken

Het overgrote deel van wat Bie in haar huis heeft staan, is te koop. Uitzonderingen zijn enkele erfstukken en cadeaus van vrienden, maar voor het overige verandert het interieur voortdurend. “Mensen vragen mij weleens of ik het niet jammer vind dat de zaken die ik gevonden heb en in mijn interieur plaats er zo snel weer vertrekken. Ik beleef echter het meeste plezier aan de zoektocht naar nieuwe objecten. Ik zou niet in een interieur kunnen wonen dat er altijd hetzelfde uitziet, ik hou van de afwisseling. Soms komt er weleens een extra bijzonder object op mijn pad waar ik enkele maanden mee wacht voor ik het te koop zet, maar uiteindelijk gaat het toch de deur uit. Zo komt er weer plaats voor iets nieuws. Ik leef voor het zoeken naar bijzondere items, ik kan niet zonder. Ik moét mijn spullen dus wel verkopen, anders kan ik niet meer verder zoeken naar nieuwe.”

Benieuwd naar meer werk van Bie Baert? Neem dan zeker eens een kijkje op haar website.

Bron: WLS 05-2018 | Fotografie Claude Smekens | Tekst Bert De Pau